Vorige week nam een lieve vriendin mij mee naar een lezing van professor Manu Keirse, expert in omgaan met verlies en rouw. Wat een inspiratiebron, hier wou ik iets mee doen. Dus liet ik het even bezinken ... hoe past dit binnen Mama's in Balans. Eigenlijk is het heel eenvoudig. Net zoals geboren worden, horen ziekte, verlies en rouw bij het leven. En dus wil ik zijn boodschap écht met je delen. Het sprookje van de drie bomen en de vier sleutels geven ons houvast om om te gaan met rouw en verlies en ook onze kinderen hierbij te ondersteunen. Het verhaal van de drie bomen. Met het verhaal van de drie bomen van Evert Landwaard leidde professor Keirse de voordracht in. Er waren eens drie bomen. Tijdens een harde storm verloren ze alle drie een tak waarvan ze erg hielden. De bomen gingen alle drie op een andere manier met hun verlies om. Een paar jaar later ging ik op zoek naar de bomen en heb ik ze weer gevonden. De eerste boom rouwde nog steeds om zijn verlies en ieder voorjaar als de zon hem uitnodigde om te groeien, zei hij: ‘Nee, dat kan ik niet want ik mis een belangrijke tak.’ Deze boom was klein gebleven en stond in de schaduw van andere bomen. De zon kon er niet meer bij. De wond waar de tak was afgebroken kon je goed zien; het was het hoogste punt van de boom gebleven. De boom was na het verlies niet meer verder gegroeid. De tweede boom was zo geschrokken van de pijn dat hij had besloten om het verlies te vergeten. Hij was moeilijk te vinden, want hij lag op de grond. Hij was bij een voorjaarsstorm omgewaaid omdat zijn wortels geen houvast meer hadden in de aarde. De plek van de wond was moeilijk te vinden. Deze zat verstopt achter een heleboel vochtige bladeren. De derde boom was ook geschrokken van de pijn en de leegte in zijn lijf. Hij had gerouwd om zijn verlies. Het eerste voorjaar toen de zon hem uitnodigde om te groeien, had hij gezegd: ‘Dit jaar nog niet, het is te vroeg.’ Toen de zon het tweede voorjaar weer terugkwam met de uitnodiging had hij gezegd: ‘Ja zon, verwarm mij maar. Mijn wond heeft warmte nodig, zodat ze weet dat ze erbij hoort.’ Toen de zon het derde voorjaar weer terug kwam, sprak de boom: ‘Ja zon, kom maar, ik wil weer groeien. Ik weet dat er nog veel te groeien is.’ De derde boom was moeilijk te vinden want hij was groot en sterk geworden, dat had ik niet verwacht. Gelukkig kon ik hem herkennen aan de dichtgegroeide wond die vol trots in het het zonlicht stond. De vier rouwtaken volgens professor Keirse Vroeg of laat worden we in onze nabije omgeving allemaal geconfronteerd met verlies en rouw. Wie rouwt, heeft volgens professor Manu Keirse vier rouwtaken: 1/ de werkelijkheid onder ogen zien Je hoort vaak dat de rouwende zijn geliefde nog kan zien ook al is hij er niet meer. Dit is heel normaal. 2/ de pijn van het verlies ervaren Intens verdriet, lichamelijke pijn, gebrek aan concentratie, vermoeidheid, boosheid, schuldgevoelens, frustratie 3/ aanpassen aan de wereld na het verlies 4/ opnieuw leren genieten van het leven en herinneringen levendig bewaren - verlies integreren in je leven, het wandelt met je mee zoals je schaduw, soms klein, soms opeens heel groot aanwezig. Verlies verwerken is mensen anders leren vasthouden. Vasthouden in zijn herinnering in plaats van in de werkelijkheid - Manu Keirse De vier sleutels om onze kinderen te helpen bij verdriet en verlies. Als mama’s willen we instinctief onze kinderen beschermen tegen de pijn. Professor Keirse geeft een sleutelbos met vier sleutels mee. Vier sleutels om onze kinderen mee te begeleiden en te betrekken in het ziekteproces, verlies, afscheid en rouwarbeid. Kinderen gaan op een andere manier om met verlies. Het ene moment zijn ze intens verdrietig, het volgende lachen ze weer honderduit. Als volwassenen kan dat soms best moeilijk zijn, maar anderzijds brengt hun verfrissende blik soms wat luchtigheid in het immense verdriet. 1/ Luisteren naar onze kinderen Luisteren naar de gevoelens, naar de gedachten en de vragen van onze kinderen. Ze hebben behoefte aan onze aandacht. 2/ Correcte informatie Kinderen en jongeren hebben recht op correcte en duidelijke informatie, weliswaar aangepast aan hun leeftijd. Hen beschermen door informatie achter te houden is hen in eenzaamheid laten afrekenen met hun verdriet. Kinderen zijn soms heel fijngevoelig en zullen het nalaten om naar informatie te vragen als ze denken dat ze daarmee de volwassenen van streek zouden brengen. 3/Warmte en veiligheid Kinderen leren veel wanneer ze ervaren dat heftige emoties er mogen zijn, dat deze gedeeld mogen worden met naasten. Want dan mogen ook hun emoties er zijn. Biedt je kinderen warmte en veiligheid door hen na een heftig moment met warmte, veiligheid en liefde te omringen. Drink samen een warme chocolademelk, lees eventjes voor, omring hen. 4/ Herinneringen Zorg ervoor dat herinneringen levendig worden bewaard. Geef ze iets tastbaar van de overledene zodat de band wordt bewaard. Blijf spreken over de persoon en zwijg hem niet dood. Besef dat op elke leeftijd herinneringen weer belangrijk worden. Verlies groeit mee met de leeftijd. Wil je nog enkele tips, klik hier dan even door https://www.in-de-wolken.nl/rouwinfo/kinderen/tipsvoorkinderen Troosten en luisteren Wanneer mensen uit onze naaste omgeving met verlies geconfronteerd worden, voelen we een grote betrokkenheid. We willen hen helpen, maar weten vaak niet goed hoe. Soms zijn we bang om hen aan te spreken, zoeken we de juiste woorden. In zijn boek ‘Helpen bij verlies en verdriet’ is een hoofdstuk gewijd aan de volgende drie vragen: "Wat kan ik doen?" "Wat kan ik schrijven?" en "Wat kan ik zeggen?". Professor Manu Keirse verwoordt troosten als volgt: “Troosten is niet het antwoord weten vooraleer de vraag werkelijk is beluisterd. Het is niet het aanbrengen van allerlei adviezen die mensen zo doodmoe kunnen maken. Troosten is niet vragen hoe oud hij was, alsof de leeftijd een middel zou zijn tegen verdriet. Het is evenmin het wegduwen van de opstandigheid, of het voorschrijven hoe men zich moet voelen. Troosten is niet te vinden in de pasklare antwoorden op de vele waarom-vragen. Troosten is wel aandachtig luisteren, zodat verdriet in woorden en tranen naar buiten kan stromen. Troosten is kunnen zwijgen en in een blik, in een aanraking signalen van hoop, veiligheid en vertrouwen laten voelen. Het is samen worstelen, zoeken en hopen. Het is participeren in het verdriet, veeleer dan wegnemen van het verdriet. Het is verdriet durven te noemen. Troosten is mensen helpen te leven met vragen waar geen antwoorden op zijn. Troosten is geen dam tegen verdriet, maar juist een bedding voor verdriet”
Professor Manu Keirse riep op het einde van zijn lezing, alle aanwezigen op om zijn verhaal aan vijf mensen verder te vertellen. Vond jij dit artikel waardevol, sharing is caring. Reageren is niet langer mogelijk.
|
AuteurMama-Coach Anja heeft 2 kinderen. Als coach wil ik jou helpen om meer rust, balans en plezier te laten ervaren. Archieven
Juli 2022
Categorieën |